Ik werd deze ochtend wakker met een sms van een goeie vriendin en het ging niet al te best met haar. Ze voelde afstand van de jongen waar ze de laatste twee maanden iets mee heeft. Na middernacht had ze hem nog een paar berichten gestuurd met hoe ze zich voelt ten opzichte van hem, maar hij had niet meer gereageerd. Nothing goods happens after 12 was het toch. Ik probeer haar te kalmeren, haar te zeggen dat hij alleen haar eigen verdriet triggert, dat ze onrustig is omdat ze dat verdriet niet wil voelen, maar ze blijft volledig overstuur, maakt zichzelf en hem een heleboel verwijten. Het irriteert me eigenlijk. Ze blijft maar herhalen hoe ze zo stom kon zijn geweest om die berichten te sturen, dat het nu wel echt volledig gedaan is met die man en dat hij tegelijkertijd ook echt een lul is dat hij haar zoveel pijn doet.
Ik heb een dik vet oordeel over haar gemoedstoestand. Eigenlijk vind ik het zwak om dramatisch, afhankelijk en onzeker te reageren als het op een man aankomt. Het liefst wil ik die emotie zo snel mogelijk veranderen en me gewoon altijd sterk, gebalanceerd en ontwikkeld voelen. Niet echt kwetsbaar van me. Dat ik me de helft van 2016 zo heb gevoeld, was ik alweer vergeten. Nu zie ik heel duidelijk wat ik doe als ik zelf in de kramp schiet. Geen empathie tonen voor wat er gebeurt, maar het onmiddellijk willen oplossen en eigenlijk ook niet begrijpen dat ik de code nu nog niet heb gekraakt. Fucking lastig is dat. Als ik mezelf nu gewoon eens laat uitpraten, voelen en het eens niet probeer op te lossen. Dat is wat iedereen wil, toch? Een luisterend oor in plaats van al die tough love. Niets zwak aan.
beter bloot 