Eigenlijk loop ik de hele dag rond met mijn verslaving. Met de naald in mijn arm loop ik door het leven met om de aantal uren of minuten een shot recht in het diepste van mijn existentiële wonde. Soms lijkt het de barometer van mijn hele zijn. Wanneer ik alleen ben en me niet op mijn best voel, wordt het de focus van alles. Ik observeer hoe mijn omgeving ermee omgaat. Het lijkt of ik niet de enige ben. Gen Z is zich ergens wel van bewust van de haat-liefde verhouding, maar ziet het als normaal om zich er helemaal in te verliezen. Om niet hier te zijn misschien, maar daar kan ik geen oordeel over vellen. Mijn ouders zijn dan wel babyboomers, maar er lijkt geen ontkomen aan. Ik hoorde vandaag op een podcast dat de vijf meest verslavende stoffen heroïne, coke, barbituraten, alcohol en nicotine zijn, maar die van mij staat niet op de lijst. Zoals met meer van deze verslavende middelen lijkt de motivatie te zijn om emoties die naar boven komen niet te willen doorvoelen, de realiteit niet willen aankijken en de angst verdoven zodat ales blijft zoals het al altijd is geweest.
Mijn smartphone triggert verschillende beperkende gedachten die ik misschien wel al heel mijn leven met me meesleep. De aanleiding is meestal liefdes interesses die op verschillende manieren evalueren. Soms is het flikkerende licht de bron van ergernis maar meestal is het lege scherm wat alle drek naar boven haalt. Dat ik eigenlijk alleen ben, dat ik mijn best moet doen om graag gezien te worden en dat als ik mijn best niet doe, ik niets waard ben. Heftig maar helend om dat onbewuste naar boven te halen en misschien nog meer om het met de wereld te delen, maar dat lijkt mijn keuze te zijn. Het is wel makkelijker om het te doen van aan de andere kant van de oceaan. Terwijl ik dit neerschrijf, denk ik dat ik het eigenlijk aan het verkeerde eind heb. Waarschijnlijk is de telefoon niet de primaire bron van leed maar is liefde -hoe slap het ook klinkt- mijn enige echte verslaving.
beter bloot 