Maandagochtend kwam hard aan. Ik had een superleuk weekend, deed een ladiesnight met vriendinnen, ging sporten, deed yoga, ging shoppen, zag de fantastische film Black Panther en ging uit eten. Het deed me echt voelen alsof Boston dan toch mijn thuis kon worden. Deze ochtend stuurde ik enkele sms’jes over en weer met de jongen waarmee ik tot een paar weken geleden mee samen was. Hij vertelde me dat hij woensdag met werk naar Alabama zou gaan en daarna een weekend in New Orleans had gepland. De stad waar ik over twee weken ook ben. Dat het me raakte is nogal een understatement. Wat me stoorde was dat hij daar niet met mij naartoe wou gaan, dat hij voor de eerste keer dit jaar in de VS was en dat hij niet aan mijn deur stond en zei, Fien, ik heb me vergist, jij bent het echt voor mij, ik hou van je en kunnen we het alsjeblieft nog eens proberen. Dat zei hij helemaal niet. Hij bleef volledig aan de oppervlakte, zei wel nog drie keer dat hij zo blij was dat hij naar New Orleans ging in een mooi hotel, gaf me zelfs nog een lijst met leuke adresjes, niets van jammer of liefde of dat ik de vrouw van zijn leven was. Het ergerde me mateloos.
Het was heel gemakkelijk geweest om in de aanval te gaan, hem een paar lelijke berichten te sturen, het aan al mijn vriendinnen te vertellen en het slachtoffer in mij zich in zelfmedelijden te laten rollen. Ocharme ik. Het is een verhaallijn die ik heel goed ken. Het was pas voor de eerste keer dat ik hem echt herkende en zag dat het een keuze was. Die oneindige lus van drama en hoeveel ik in de rol van slachtoffer ga, had ik nooit eerder zo duidelijk gezien. De laatste jaren had ik wel een grondige hekel aan iedereen die zich nog maar een beetje als slachtoffer gedroeg of zijn leven niet in handen nam, dat had een teken aan de wand kunnen zijn dat ik maar eens aan mijn eigen deur moest gaan staan. Ik ga nu zelf naar New Orleans en het voelt goed. Als er verdriet is, laat ik het komen, dat is geen drama.
beter bloot 
Xx
Verstuurd vanaf mijn iPhone
LikeLike