41. Uit gewoonte

Vandaag is de VS in de ban van de Super bowl. Exact een jaar geleden ging het uit tussen mijn ex en ik en was ik officieel terug alleen. Gisteren verontschuldigde hij zich dat hij mij geen serieuze relatie had kunnen geven, dat hij ons contact mist en nog veel aan me denkt. Het klonk als muziek in mijn oren, maar aan het eind van de dag was de roes uitgewerkt. Ik dacht hier zit ik nu terwijl meneer samenhokt met zijn nieuw lief. Hij heeft mij zelf niet verteld, maar na enkele IG stalking sessies, was het duidelijk. De eerste keer dat ik het zag ging het door merg en been, werd ik misselijk en was mijn dag om zeep. Maar na enkele maanden, voelt dit alles oud en pokkesaai, alsof de plaat is blijven hangen. Ik kijk naar zijn foto’s en het is er niet meer, ik vind hem zelfs niet meer zo aantrekkelijk. De betovering is verbroken. In april dit jaar zei een van mijn beste vriendinnen Ruth dat ze vond dat ik ergens graag verdrietig ben. Dit kwam zo binnen van iemand die me al 20 jaar kent en klonk als de waarheid. Ik denk dat ik vanaf mijn 13^e mijn levensloop kan vertellen aan de hand van de jongens of mannen waar ik een gebroken hart aan heb overgehouden. Jonas, Sebastien, Klaas, Robbert, de lijst gaat nog eventjes door. Iets in mij vind het dus gemakkelijk om aan iemand vast te klampen of in iets te blijven hangen. Het voelt midden in mijn comfort zone.

Wat doe ik ermee dit jaar? De man is weg, dus dat past niet meer. Hij heeft een oude boot van meer dan 50 meter gekocht die hij gaat restaureren.  Wat is mijn project of mijn honderdjarig schip? Ik heb al een vermoeden. Nu ziet het er nog uit als een berg of een woest gebergte, maar met moed en doorzettingsvermogen en hopelijk ook veel plezier raak ik er wel door of over. Eén ding staat vast. 2019 wordt alvast niet het jaar dat ik over de één of andere vent ga zitten janken uit gewoonte.