Op maandagmorgen ligt één vraag op iedereen zijn lippen. Meestal is het een vorm van Hey, how was your weekend? Ik dacht aan mijn weekend en had echt een leuke tijd. Zaterdagmorgen maakte ik een grote wandeling met de hond van een collega, daarna had ik een yogaworkshop, ’s avonds ging ik op café, zondag liet ik eindelijk mijn oor piercen en ontdekte ik een buurt waar ik nog nooit was geweest. In de lift dacht ik nog hoe jammer het was dat ik niet een filmpje had gemaakt van die wandeling met Poppy en gepost had op Instagram, want dan had de jongen waarmee ik sinds twee weken niet meer samen was dat gezien en had hij me zeker een berichtje gestuurd. Ineens voelde ik in heel mijn lijf een grote NEEN naar boven komen. Ik werd boos en dacht, maar ik hoef toch helemaal niets te posten en mijn best te doen omdat hij mij een berichtje zou sturen of in mijn hoofd affectie zou tonen. Langs de ene kant maakte het me nog een klein beetje verdrietig dat dat oude idee er nog altijd was, maar langs de andere kant was ik zo opgelucht dat ik mijn grens eindelijk diep in mijn binnenste kon voelen.
Net voor ik ging slapen kwam die grens nog eens voorbij. Ik kreeg een berichtje van mijn vriendin Emma dat ze de eerste editie van mijn vrouwendiners niet zou kunnen bijwonen. Ik had het er al maanden over en dit voelde echt als een klap in mijn gezicht. Vorige week had ik nog een verjaardag etentje met activiteit en cadeau voor haar georganiseerd en nu deed ze de moeite niet om op te dagen voor iets waar ik heel erg gepassioneerd over was! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Emma had niet afgezegd om mij dwars te liggen, maar omdat zij gewoon een andere verplichting had en dat had helemaal niets met mij te maken. Het wijst me op mijn grens of het gebrek eraan als het gaat over mensen die ik graag zie. Dan zet ik die op nummer één en vergeet ik wat ik zelf nodig heb. Ik besef dat als ik mijn eigen grens in de steek laat, ik in mijn blootje sta en de ontgoocheling bijna 100% zeker volgt. Ik voel dat ik deze maand wat meer voor mijn grens wil gaan zorgen, want als je dat niet doet heeft eigenlijk niemand daar iets aan. Tegelijkertijd besef ik ook dat dat woord ook helemaal niet meer bij mij past. In 2018 ben ik niet meer grenzeloos.
beter bloot 