De laatste twee weken van het jaar was ik terug in Europa. Het werd zoals gebruikelijk een ronde van de Benelux die ging van Brussel naar Amsterdam, de Westhoek, Gent, Oostende, Antwerpen en terug naar Brussel. Volledig over the top, ik voelde me eigenlijk het gros van de tijd volledig van het padje maar het was enorm leuk. De eerste week zat ik bij mijn vriendin Nelleke in de Polder. Ik had het over hoe mijn moeder een belangrijk gesprek niet durfde aangaan uit schrik dat de situatie erger zou worden dan dat die nu was, hoe dat toch typisch West-Vlaanderen was en niet meer van deze tijd. We kwamen er maar niet uit waarom dit me zo stoorde en gingen over naar het volgende onderwerp. Op een gegeven moment kwam het naar mijn gevoel tot een verhitte discussie tussen de man en dochter van Nelleke. Bij mij trad er kortsluiting op en ik kon alleen maar denken dat zou ik nooit tegen mijn ouders zeggen! Waarom raakte dit me zo? Is het misschien omdat ik me zelf nog niet helemaal laat zien aan mijn ouders en me inhoud? Exact hetzelfde deel dus waaraan ik me eerder stoorde bij mijn moeder.
Waar ben ik dan bang voor dat ik een deel achterhou? Dat de liefde van mijn ouders voorwaardelijk is? Ik heb vorige week in de luchthaven met mijn eigen ogen gezien dat dit absolute bullshit is. Of is de liefde die ik heb voor mezelf heb voorwaardelijk? Ben ik alleen de moeite waard als ik iedere box afvink, niet te veel of ongezond eet, 5x in de week sport en vooral nooit in innerlijk drama ga. Zo werkt liefde niet natuurlijk. Vandaag las ik een citaat van Louise Hay. Healing means accepting all parts of ourselves. Not just the parts we like, but all of us. De komende tijd geef ik aandacht aan de delen van mezelf waar ik niet zo gek op ben. Mijn buikje, de rimpels op mijn voorhoofd, de ongewenste haartjes, maar vooral dat deel in mezelf die zich dikwijls slachtoffer voelt en machteloos. Dat deel dat ik in iedereen rondom mij zie en me te pletter aan erger. Dat geef ik vanaf vandaag een onvoorwaardelijke knuffel.
beter bloot 