Saai saai saai denk ik wanneer ik de blog lees die ik net heb geschreven. Ik schrijf er intussen wel iedere week zeker ééntje, maar het voelt nog dikwijls als moeten en dat kan niet de bedoeling zijn. Ik heb ruimte nodig om te voelen of ik dit echt nog wil blijven doen. Ik heb er plezier aan, maar ondertussen weet ik niet meer of het de dopamine is omdat ik iets heb afgewerkt op mijn to do lijst of omdat ik echt iets te vertellen heb. Ik doe de frequentie wat omlaag zodat ik meer kan voelen wat ik wil. Het is als dansen op een slappe koord. Ik weet dat het goed voor mij is maar als het moet dan doe ik liever het omgekeerde. Hetzelfde geldt voor yoga, eten, meditatie en slaap. Iedereen blijft volgens mij op dat gebied een zesjarige die maar niet wil gaan slapen. Discipline brengt je maar zover. Sommige mensen houden het vijftig jaar vol totdat iets vanbinnen knapt. Burn-outs, bore-outs, depressies, verslavingen komen allemaal voort uit teveel moeten en niet doen waarvoor ze op de wereld zijn gezet. Mensen vragen zich af waarom de Ronaldo’s, Jordans, Federers en Michael Jacksons van de wereld zoveel tijd kunnen steken in wat ze doen (of deden). Volgens mij omdat iedere vezel, ieder hoekje in hun lijf erom schreeuwt. Daar geraak je niet met discipline alleen. Dus ik geef mezelf vrij en schrijf wanneer ik het voel als ik het voel. Hehe, veel beter, ik voel gelijk de energie stromen. Fijne vakantie jonges!
beter bloot 