Mijn beste vriendin kan nogal eens fel uit de hoek komen. Hoeveel keer ik haar al heb horen zeggen dat ze het die of die persoon wel eens zal zeggen en dat ze haar maar beter niet zouden tegenkomen. In haar vorige relatie had ze meer dan eens vlammende ruzie waarbij ze naar elkaar stonden te roepen en er ook wel eens iets uit het interieur is gesneuveld. Mijn liefste roomie kan zich ook echt boos maken over hoe ze helemaal niet tevreden is over hoe sommige dingen lopen en dat ze daar geen genoegen mee hoeft te nemen want dat ze er zo niet gelukkig van wordt.
Ik luister en ik denk bij mezelf, ik ben niet zoveel boos. In mijn vorige relaties was er nooit ruzie of onenigheid. De laatste paar jaar ben ik een beetje doorgeslagen op gebied van zelfreflectie want van iedere irritatie kun je toch iets leren over jezelf, niet? De ander toont je een spiegel van iets wat je nog niet goed kan aannemen in jezelf. Als je dat dan gevonden hebt, is de irritatie gelijk weg. In theorie dan toch. Als kind mocht ik niet echt boos zijn, behalve papa, die mocht dat wel. Maar hoe heerlijk is het niet om al schreeuwend je plek in te nemen, je rechten te verdedigen en je kracht te voelen. Ik denk dat ik het gewoon soms niet meer voel en die gevoelens gelijk wegstop onder het mom van dat mag niet en jij bent toch niet een driftig persoon. Wel ik ben het eigenlijk kotsbeu, al die theoretische en voorgeprogrammeerde bullshit. Sorry jonges, maar vanaf nu neem ik mijn plaats in en ben ik soms boos. En ik neem die sorry al gelijk terug.
beter bloot 