De afgelopen weken weken heb ik terug veel last van mijn nek. Mijn fysio zegt dan: Doe gewoon alles trager, je krijgt heus niet meer gedaan. Daar heeft hij eigenlijk gelijk in. Ik denk dat ik mij al mijn hele leven haast. Mijn zus ook, mijn moeder ook, en ik geloof mijn grootmoeder op de boerderij zeker ook. Allé voortdoen is een zin dat ik met de paplepel ben ingegeven. Het was ook wel nodig bij mij vond mijn moeder, want mijn natuurlijke tempo was gewoon te traag voor de groep. Sommige mensen zijn van nature snel en dat ben ik niet echt. Dus haast ik me doorheen mijn leven, zodat ik toch de illusie heb dat ik het meeste uit mijn dag haal.
In de liefde heb ik ook niet veel tijd, ik wil zo snel mogelijk weten of het een Ja of een Neen is, of ik er mee wil doorgaan of niet. Dit laat niet echt veel ruimte voor ontdekking. Het viel me niet eens op totdat ik de prachtige podcast #59 van Eindbazen tussen Marieke van Meijeren en haar lief beluisterde. Daarin vertelden ze dat ze elkaar na de eerste ontmoeting twee weken niet hadden gezien of gehoord alhoewel ze elkaar wel heel leuk vonden. Twee weken! Ik viel bijna achterover. Wanneer ik iemand leuk vind, begin ik tijdens de eerste date al te denken wat ik zou kunnen doen of zeggen zodat we elkaar zo snel mogelijk zouden terugzien. Maar de laatste weken ervaar ik een nieuw soort sensatie. Nu ik over twee maanden naar Boston verhuis, is het precies windstil. Ik wil niets van niemand en voel me daarbij vrij en rustig. Ik ben 31 jaar en heb alle tijd van de wereld! Mijn hoofd komt er niet meer tussen met al die vastgeroeste ideeën. Mijn tempo is precies snel genoeg en als ik dat respecteer, lijkt het of alles vanzelf gaat. Die nek ontspant onmiddellijk met zoveel vrijheid. Ik heb echt alle tijd.
http://www.eindbazen.nl/podcast/wiggert-meerman-marieke-van-meijeren/
beter bloot 