Iemand waarmee ik een paar keer op date was geweest, stuurde me gisteren dat hij een andere vrouw had leren kennen en dat hij voor haar wou gaan. Ik vond het een hele leuke vent, maar wist eigenlijk wel dat ik er waarschijnlijk nooit verliefd op zou worden. En toch kwam dat bericht bericht hard aan. Mijn ego kon het helemaal niet aan dat hij niet voor mij had gekozen. Het fictieve idee dat ik dan terug zou gaan naar niets, kon ik niet van me afschudden. Waarom ik een heilige schrik heb om alleen te zijn en waarom ik liever half samen ben met iemand, hield mij de hele zondagmiddag bezig. Waarom neem ik genoegen met kruimels als het op mannen aankomt. Het lijkt of ik mijn gehele eigenwaarde laat afhangen van of die mannen me willen of niet. Dus als mannen me aandacht geven, ben ik meer waard dan dat ik op mezelf ben aangewezen.
Dat maakt alles instant wel heel erg zwaar en die mannen voelen dat gelijk, want dan leg ik alles in hun handen en dat maakt me superafhankelijk. Dan staat alles in teken van het opvullen van dat grote gat wat de ander helemaal niet kan. Dat paniekerige gevoel dat ontstaat door het gebrek aan controle, zorgt ervoor dat ik mijn eigen behoeftes niet meer kan voelen en wegga van wat ik eigenlijk zelf wil. Hoe ga ik terug naar mijn gevoel? Ik kan op ieder moment verbinding maken met mezelf door in het hier en het nu te zijn, voelen en accepteren wat er naar boven komt. Deze middag was dat heel oud verdriet, van een klein meisje dat haar eigenwaarde van haar papa liet afhangen. Ik omarm wat er is en het is zo duidelijk dat het niets met die mannen te maken heeft. Waarom ik zo getest word, zal wel duidelijk worden. Misschien stuur ik die man wel nog een liever berichtje terug, want die vlaag van gisteren heeft hij niet verdiend.
beter bloot 