Dit jaar is de band met mijn ouders en dan vooral mijn moeder sterker geworden. Ik heb niet meer na enkele dagen het gevoel dat ik mijn haar wil uittrekken of het huis wil uitlopen, en dat is heel fijn. Ik veroordeel mijn moeder niet meer constant en kan een groot kwetsbaar deel van mezelf laten zien. Onlangs met kerst hielp ik haar met verschillende kerstdiners en zei ze out of the blue dat ze trots was op haar dochter (!). Ik viel bijna flauw. Waar ik vroeger naar mijn gevoel niets goed kon doen, gaf ze me nu een compliment uit het diepst van haar hart. Kan niet anders dat er iets bij mij veranderd is, denk ik dan.
De relatie met mijn vader verloopt al veel beter, maar bij de communicatie is er nog ruimte voor verbetering. Dat de berichtjes zich beperken tot gelieve saldo van je Belgische rekening aan te vullen of ok pa kan ik hem niet kwalijk nemen, dat ligt denk ik aan de generatie. Hij doet veel voor me, zorgen dat mijn auto in orde is, mij groenten uit zijn tuin meegeven, zeggen dat ik moet laten weten als ik ergens ben aangekomen. Toch heb ik nood aan meer, ik wil iets van hem dat hij me niet kan geven en waar ik mijn hele universitaire, professionele en volleybalcarrière tevergeefs op heb gewacht. Een maand terug was ik bij een lezing van Hannah Cuppen die het boek Liefdesbang over bindings en verlatingsangst schreef. Ze legde heel duidelijk uit dat in een liefdesbange relatie mensen hun diepste verlangen weggeven aan hun partner en er zelf geen verantwoordelijkheid meer voor nemen. Ik denk dat ik dat al iedere relatie heb gedaan in de laatste jaren. Ofwel alles op slot ofwel alles gelijk weggeven. Misschien is het tijd dat ik voor mijn eigen behoeftes ga zorgen. Want als je dat iemand anders laat doen, lijkt het nooit genoeg.
beter bloot 