13. Uitgesloten

Een collega die ook jaren single is geweest, vertelt me stralend hoe ze van haar nieuwe vriend een reis naar Japan cadeau heeft gekregen voor hun eerste kerst samen. De dag erna is ze slecht gezind want ze hadden ruzie op de ochtend voor ze elkaar een paar weken niet gaan zien. Een ander goed vriendinnetje is na een jaar af en aan en veel hindernissen nu eindelijk samen met haar vriend en ziet er stralend uit. Ze gaat nu ook om 10u naar huis wanneer we afspreken terwijl dat vroeger niet voor 1u was. Allebei lijkt het erop dat ze hun humeur en ergens ook hun eigenwaarde laten afhangen van ten eerste het feit dat ze een relatie hebben en ten tweede hoe het met die relatie gesteld is. Heb ik dat ook? 100% zeker en niet in mindere mate. Daarom word ik hier bang van. Ergens ben ik klaar voor een nieuwe relatie, maar ik ben zo bang mezelf nog eens te verliezen.

Een tijd geleden las ik een artikel met als titel What if You Never Find ‘The One’? en de boodschap is me bijgebleven. Nogal een straffe uitspraak naar mijn gevoel, maar ook bevrijdend. Stel je voor dat je dat je 100% zeker wist dat je nooit nog iemand zou tegenkomen, dat het gewoon nooit meer zou gebeuren, hoe zou je je leven dan inrichten? Ik zou zeker niet meer gaan naar feestjes, etentjes, festivals of concerten waar ik geen zin in had. Het laatste jaar gebruik ik deze stelling vaak. Wel confronterend hoeveel ik mezelf ergens naartoe sleepte uit fomo langs de ene kant en de hoop om misschien toch iemand nieuw te ontmoeten aan de andere kant. Ronduit angstaanjagend was het besef dat ik waarschijnlijk al een aantal grote beslissingen heb gemaakt op basis van een man. Maar dat ik dat in de toekomst nogmaals zal doen, dat staat ook al vast. Dat een relatie je leven beïnvloedt, maakt me bang en dat is ok zolang ik mezelf niet kwijtraak. Als ik er maar blijf over spreken, komt het allemaal goed. Want alles is beter bloot.