Fuck, soms is single zijn, echt niet gemakkelijk. Van wat ik me herinner is samen zijn ook niet altijd rainbows and roses, maar daar kan ik ondertussen al 5 jaar niet echt meer van meespreken. Single. Het definieert me ondertussen wel als ik eerlijk ben. Begrijp me niet verkeerd, in de meeste gebieden van mijn leven, amuseer ik me heel goed. Ik ben dankbaar voor mijn fantastische vrienden in Nederland en Belgie, mijn warme familie in de Westhoek, collega’s over heel de wereld. Waarom ik er dan soms problemen mee heb, kan ik opdelen in 2 groepen. Wie me kent, kan bevestigen dat ik gewoon een heel lichamelijk persoon ben. Je kan me vergelijken met een puppy. Mijn lijf toont me dat het heel natuurlijk is dat ik een maatje mis.
De tweede reden is iets hardnekkiger. In mij leeft een oud geloof dat het niet normaal is dat ik na zo een lange tijd nog geen relatie heb. Daardoor negeer ik wat-er-is en dat is namelijk dat ik een heel leuk leven leid en eigenlijk veel vrijheid en avontuur fijn vind. Dat laat ik overschaduwen door wat ik denk dat mijn leven zou moeten zijn. Dat ik niet goed genoeg ben zonder lief. Ik kan gaan voor intensief daten via allerlei apps en websites, maar nu voel ik dat ik net begin te ontdekken wat het is om me op mezelf te focussen. Als ik dat meer en meer doe, dan komt de juiste man wel boven drijven. Of dat angst is, misschien wel, ik weet het niet. Het neemt vooral niet weg dat ik het soms ook gewoon eens stom mag vinden
beter bloot 