3. Daddy Issues

Na twee maanden loop ik nog altijd af en toe neerslachtig rond omdat het niets geworden is met de jongen waarmee ik zes weken heb gedatet. Vorige week zei een van mijn beste vriendinnen dat het misschien toch niet echt met hem te maken heeft. Ze heeft een punt, het voelt niet in proportie. Ik was wel helemaal into him en had het graag iets langer zien duren, maar toch lijkt de pijn van dieper te komen dan de situatie die het triggert. Ik geloof in de psychologie van het innerlijke kind dat je heel je leven met je meedraagt en je beslissingen op alle vlakken beinvloedt. Een gevolg daarvan is dat de manier waarop je emoties ervaart, nooit echt evolueert voorbij de leeftijd van drie jaar. Dus hoe je verdriet of angst ervaart is niet anders als je vier jaar bent dan als vierenveertig jaar oud bent. Het enige verschil is dat je er met de leeftijd anders mee omgaat. Mijn innerlijke kind heeft een heel groot verdriet ten opzichte van haar vader. Mijn vader is een heel lieve man die ik heel graag zie, maar we zijn nogal verschillend en hij is niet echt in contact met zijn gevoelens. Als klein meisje hadden mijn ouders het heel druk met werken, studie en drie kinderen en blijkbaar heb ik op een moment de conclusie getrokken dat ik niet echt de moeite waard was. Alleen als ik mijn best deed, dan wel. Dat is dan ook wat ik de afgelopen 30 jaar heb gedaan.

In mijn job heeft het me geen windeieren gelegd. Ik ben naar Amsterdam verhuisd en het gaat me heel goed. In relaties is het anders, daar doe ik ook mijn best. En laat dat nu eens een domein zijn, waar iedereen gewoon beter zichzelf is. Ik laat een groot deel van mezelf niet zien uit angst om niet goed genoeg bevonden te worden. Dat kleine deel dat ik wel laat zien vormt niet echt een accuraat beeld en komt wat raar en afstandelijk over. Daarenboven kies ik onbewust ook mannen uit die even emotioneel onbeschikbaar zijn net als mijn vader. Het universum laat me ook steeds weer tegen deze situatie aanbotsen, totdat ik geleerd heb wat ik eruit te leren heb. Mijn conclusie is dat ik volledige verantwoordelijkheid neem voor mijn verdriet. Dat ik alleen dat kan oplossen en het niet buiten mezelf wil zoeken. Dat ik mijn kleine meisje niet meer wil negeren en ze mag aanvaarden zoals ze is. Dat mijn lieve papa gehandeld naar zijn beste vermogen en dat het helemaal zijn schuld niet is. Dat alles wel goedkomt als ik het aandurf kwetsbaar te zijn. Eigenlijk ben ik die laatste man wel dankbaar omdat hij me dichter bij mezelf heeft gebracht. Hij had het wel anders kunnen aanpakken, dat vertel ik hem dan wel nog eens.